پيام

رضوان بانو...
92/10/7

+ *ديروز رفته بودم همايش... بعد نميدونم چرا همه آدم ها حسابي بودن بجز اون دو نفري که پشت سر من بودن...از اول تا اخر مسخره بازي و خنده هاي الکي...جايي که واقعا حرصم گرفت اونجا بود که سرود ملي ايران رو گذاشتن و اينا شروع کردن به خنديدن و مسخره کردن..هنوز نميدونن که روي چه خاکي وايسادن و معني حرف کوروش رو*

رضوان بانو... 92/10/7

*که گفته بود" ديگر بس است...زودتر بدنم را در آغوش خاک پاک ايران قرار دهيد تا ذره ذره بدنم خاک ايران را تشکيل دهد...چه افتخاري بالاتر از اينکه بدنم در خاکي مثل ايران دفن شود..."رو هنوز نميفهمن...متاسفم...*

چه همايشي؟

يه همايش تو ي تهران

:-/ فقط ميتونم بگم متاسفم

:-o

خوب اينا مغزشون رو براي اون همايش آماده نکرده بودن و اومده بودن

خوب بهشون مي گفتين ديگه.

راهش چيه